تأملات یک انسان

وقتی افطار میکردم ، چون همیشه تنها بر سر میز  نشسته بودم. کمی فقط کمی دلم گرفت برای تنهایی خودم. اما شکر میدانی چرا؟

همان لحظه زبانم به شکر باز شد. میدانم که توفیق خداوند بوده ، آن زمان که لحظه ای از ته دل دلتنگ تنهایی خود شدم و ناخود آگاه با تمام وجود خدا را شکر کردم به پاس اینکه توفیق روزه گرفتن را به من عطا کرد در امسال، خدا را شکر کردم به پاس همین افطار ساده ام و به یاد آوردم که ممکن است مردمانی باشند که همین را هم نتوانند بخورند.

خدایا...

سپاس که به من توفیق شاکری عطا کردی