چند روزی است که ذهنم را مشغول کرده است. مدتی بود تصور میکردم که دیگر منیت ندارم و با خود نمی گویم "من"، از سویی دیگر با خود مرور میکردم و میگفتم : مگر نه اینست که مومن آینه مومن است؟ مگر نه اینست که هر عیبی در دیگران میبینم در وجود من هم هست؟ پس چرا من " منیت " دیگران را میبینم و " منیت " خود را نمی بینم .
نمی دانم چه شد! اما میدانم لطف خدا باز هم شامل من شد. اینکه به من فهماند. فهماند که خصلت هایی که در وجود دیگران است و من در خود نمبینم . گاهی منیت کسی در کمک به دیگران نمایان میشود، یعنی مدام میگوید من این کمک را انجام داده ام و منت میگذارد و همه به راحتی مشاهده میکنند . گاهی هم منیت ها در وجودت هست و کسی نمی بیند جز خودت و خدا. مانند اینکه تصور کنی من هیچگاه جای فلانی قرار نمی گیرم و اینجاست که می فهمی تو هم منیت داری یا کاری که برای رضای خدا نبوده و برای هوای نفست بوده...