نماز
جمعه, ۶ ارديبهشت ۱۳۹۲، ۰۹:۳۲ ب.ظ
گاه آدمی بادی در گلو می اندازد و به خود مغرور میشود عجب نمازی خوانده است. اگر هم در نماز حواسش به همه جا باشد جز معبود با خود میگوید: خدا می داند من با دل پاک می خوانم و قبول میکند. اما هنگامی که از جانماز بر می خیزد برای جمع کردنش به یاد می آورد که وضو نداشته و تمام حرکاتش پوچ بوده و پشیزی نمی ارزید. با خود میگوید: تا تو باشی که مغرور نشوی و حواست به معبودت باشد نه به ...
" الهی العفو "
- ۹۲/۰۲/۰۶